Πορτοκαλί ζώνη

Με ένα μαγικό τρόπο, τις αργές μέρες που χαζολογώ και λέω πως θα φροντίσω όλα τα μικρά όνειρα που αποθηκεύω, που ο χρόνος κυλάει απρογραμμάτιστος, υποκύπτω σε ένα βάρος και μια θλίψη. Η μνήμη μου δεν αρθρώνει πλέον καθαρά όσα της τόνισα να συγκρατήσει και να μου θυμίσει μια κατάλληλη στιγμή.
    Μάλλον είμαι κουρασμένη και δεν το παραδέχομαι. Τόσο παράξενη σχέση έχουν τα θέλω και τα πρέπει που σπάνια είμαι ικανή να διακρίνω ποιο είναι ποιο. Μάλλον είμαι κουρασμένη και περιμένω να τελειώσει ο χρόνος να αναπνεύσω. Δεν ορίζεται ημερολογιακά ή ηλιοκεντρικά, δεν τμηματίζεται σε τετράμηνα, εξάμηνα και διορίες. Περιμένω να τελειώσει ο χρόνος, να παύσει ίσως, τις μέρες που ρέουν ανάλαφρα και η κούραση περιορίζεται στο σώμα και όταν ξαπλώνεις χαμογελάνε τα μάτια.
    Η στενόχωρη πραγματικότητα της πανδημίας και η άγνωστη ημερομηνία στην οποία θα αποτελεί παρελθόν είναι το βάρος που μοιραζόμαστε, μέσα σε τόσα άλλα βάρη. Έφτασε χειμώνας σχεδόν και συγχρονίστηκε η παγωνιά με την απελπισία. Σκέφτομαι δειλά τις γιορτινές μέρες του Δεκεμβρίου και δύσκολα μαζεύω τη συγκίνησή μου. Τουλάχιστον αν κλειστούμε όλοι πίσω από τις πόρτες των σπιτιών μας έχουμε ελπίδες να μας απομείνει λίγη ανθρωπιά. Ελπίδες, όχι βεβαιότητες.