Ανεφοδιασμός

Κάπα, νι, ενενήντα και πέντε, κομμάτια δέκα.

Ο κύκλος ζωής τους από σύντομης έως μέτριας διαρκείας, οι αιτίες θανάτου ποικίλες. Συνήθως χάνονται, παραπετιόνται, άλλοτε κόβεται το αριστερό λαστιχάκι, μια γεμίζουν πούδρα και κραγιόν, μια ιδρώτα, λιπαρότητα, μυρωδιά κωλότσεπης. Εν πάση περιπτώσει, δέκα αρκούν για να βγάλει τη βδομάδα· ίσως και την επόμενη.

- Δεκαπέντε ευρώ, παρακαλώ. Σακουλίτσα θα χρειαστείτε;

- Ναι.

Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρει γιατί τη ζήτησε τη σακούλα. Η αλήθεια είναι πως δεν τη ζήτησε. Η αλήθεια είναι πως ήταν κάπως κουρασμένη και το μυαλό της ακόμη έκανε τα μαθηματικά: πόσα παραπάνω έξοδα της είχε φέρει αυτή η κατάσταση, πόσα παραπάνω σκουπίδια γίνονταν στ’ όνομα της, πόσα περάσματα πίσω απ’ τα αυτιά με το γυαλί από πάνω, και δώσ’ του να θολώνει το γυαλί και να τρακάρουν τα επιρρίνια με το χειρουργικό ράμφος και βγάλ’ το, σκούπισ’ το, εντάξει, τα κατάφερες.

- Δεκαπέντε και δεκαπέντε λεπτά, τότε.

- Δεν έχω ψιλά, κάρτα δέχεστε;

Ανόητη ερώτηση. Οι ανέπαφες συναλλαγές έχουν πλέον την τιμητική τους. Και οι ανέπαφες επαφές γενικότερα. Προχθές φιλήθηκε σταυρωτά με την κουμπάρα της, με τις μάσκες φορεμένες. Τότε να δεις ανοησία. Εντάξει, δύσκολα αλλάζουν οι συνήθειες, τι, όχι;

`*μπιπ*

Το θέμα είναι ότι την πιάνει πονοκέφαλος μετά από λίγο, κι ας είναι ελάχιστη η ένταση που ασκείται στ’ ακουστικά της πτερύγια που τσαλακώνονται σα σελίδα τετραδίου. Αυτό το λίγο συσσωρεύεται και γίνεται πολύ. Ώσπου φτάνεις να μην ξέρεις ή να μη θυμάσαι ή να μη σε νοιάζει κιόλας αν ο πονοκέφαλος οφείλεται στη μάσκα, στην κούραση, στη φαρμακοποιό που σε ρωτάει αν χρειάζεσαι σακούλα για κάτι που χωράει σε τσέπη, στα γονίδια που κληρονόμησες απ’ τη μάνα σου, στ’ αστέρια.

- Μήπως θα μπορούσα να έχω κι ένα ντεπόν;