Μαμά πότε φτάνουμε;

Περιμένω πολλά να τελειώσουν τον τελευταίο καιρό. Αυτοταΐζομαι απ' το κρεβάτι μου μ' έναν ορό και over-the-counter ταμπλέτες υπομονής. Πάρε μία το πρωί και μία το βράδυ, μου θυμίζω, για να μην εξαντληθούν οι δυνάμεις σου. Αναδιατυπώνω την κατάστασή μου συχνά μέσα στη μέρα. Τώρα είμαι εντάξει, λέω, τώρα δεν είμαι καθόλου μα καθόλου καλά, τώρα προσπαθώ και τώρα κουράστηκα. Φαντάζομαι πως, αν δεν είχα και τις ταμπλέτες, ποιος ξέρει πόσο χειρότερα θα ήταν τα πράγματα.

- Όχι, δεν έχει κάτι το παιδί, δυο μέρες έκανε ένα πυρετό, τίποτα, μη φανταστείς, κάτι δέκατα τριάντα επτά και επτά [...]

    Σκέφτομαι ότι, αν ο χρόνος που περνάω κατά τον τρόπο αυτό μεταφραζόταν σε εικόνα, τότε είναι μια λευκή σελίδα άλφα τέσσερα. Της βάζω φωτιά μ' έναν αναπτήρα, την κρατάω και τη χαζεύω μέχρι να μην μπορώ να την κρατάω πια. Μετανιώνω που εύχομαι αυτά τα κομμάτια χρόνου να περάσουν και να φύγουν, κι όμως δεν αλλάζω την ευχή μου. Μια κόλλα χαρτί που με στοιχειώνει και είναι αρκετά βαριά για να κάθεται πάνω στην κοιλιακή μου χώρα και να την αισθάνομαι.

    Κάποιες μέρες παραιτούμαι, τις περισσότερες μάχομαι, άλλοτε με μένος, άλλοτε με καρτερικότητα. Πάντως ξέρω ότι πράγματι θα τελειώσουν αυτά που περιμένω. Ίσως το πρόβλημα είναι οι παράπλευρες απώλειες, όλα τα υπόλοιπα που θα τελειώσουν και αυτά μαζί με τ' άλλα. Ή ίσως το πρόβλημα είναι ότι περιμένω, αν και δε χρειάζεται ούτε μου το ζήτησε κανείς, μιας και πάλι όλα θα τελειώσουν το ίδιο και το αυτό, χωρίς τη βοήθεια της αναμονής μου.

    Αντί να περιμένω, ας κοντοστέκομαι. Ας ρεμβάσω. Ας κάτσω σ' ένα παγκάκι και ας δω τους περαστικούς. Ας κοιμηθώ δύο ώρες παραπάνω απόψε. Ας πάρω τηλέφωνο την Κατερίνα που γιόρταζε. Ας πάρω μια ανάσα πριν την ανηφόρα για να φτάσω πιο ξεκούραστα σπίτι. Και ας απολαύσω τη διαδρομή. Τι άλλο έχω να κάνω;