Η γάτα

Στη μικρή αυτές τις μέρες κάνω παράπονα πως δε μ' ακούει και δε με νοιάζεται. Την κατηγορώ:

- Δεν έχεις ενσυναίσθηση. 

Φαντάζομαι πως, αν στη θέση της είχαμε επιλέξει για συντροφιά ένα σκύλο, θα μύριζε τα γκρίζα σύννεφα που με περιτριγυρίζουν και θα μου έκανε γλειψίματα στο μάγουλο ή θα με κοιτούσε στα μάτια με θλιμμένα φρύδια. Θα με ρωτούσε τι έχω. Η μικρή δε με ρωτάει ποτέ τίποτα.

    Όταν την αγκαλιάζω, φεύγει.

    Λίγη συζήτηση με τη Δ. κάπως λύνει την αγωνία μου, όμως μέσα μου επιμένω να ελπίζω σε μια αυθόρμητη εκδήλωση στοργής από εκείνη. Ίσως αν δακρύσω καταλάβει τι συμβαίνει, σκέφτομαι. Το πλάσμα που φροντίζουμε φαίνεται δε μ' αγαπά.

    Αργότερα, όταν βρίσκομαι ξαπλωμένη στο χαλί του σαλονιού, παρατηρώ τη μικρή από χαμηλά να παίζει. Μόνη της, με οτιδήποτε τύχει μπροστά της, με τίποτε ακόμα. Και μου φεύγει ένα γελάκι απ' τα καμώματά της. Τελικά μ' αγαπάει λιγάκι, σκέφτομαι.